آنچه نجاری در مورد تریل رانینگ به من آموخت

“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

در اوج قرنطینه های اولیه همه گیر، تمرین معمول برای یک مسابقه 50K ساختار بسیار مورد نیاز زندگی من را فراهم کرد. در حالی که مسابقه در نهایت لغو شد، من هنوز با دو نفر از نزدیکترین دوستانم در اطراف گذرگاه اسنوکوالمی مرکز واشنگتن دویدم. این برخورد کامل مکان، افراد و هدف بود.

با این حال، پس از دویدن، بیشتر یک سوختگی آهسته از جراحت و بی اشتهایی بود. دردهای شدید باعث شد نتوانم دوباره به تمرینات برگردم و در غیاب یک هدف جدید و ملموس، خودم را در ورطه بی هدف آبی های پس از مسابقه دیدم.

هیچ کس این ورزش را به من تحمیل نمی کند. اما روز به روز با کمال میل وارد غار درد ریه سوز، چهارسوزی و تکان دهنده قلب می شوم که در حال اجراست. چرا صرف چند ساعت در روز تلاش برای حرکت سریع در مناظر (هرچه بیشتر کوه ها بهتر است) قلب من را به اوج می اندازد؟ و چرا متوجه می شدم که در غیاب آن، اینقدر احساس بی بند بودن می کردم؟

در این فضای نامطمئن، نجاری را کشف کردم.

من با تماشای یک دوست خانوادگی و چوب‌کار ماهر، فیل، بزرگ شده بودم که چوب را به انحنای وسیع، خطوط مطمئن و فرم‌های محکم می‌داد. همیشه به این فکر می‌کردم که تکه‌های چوبی مستطیلی چگونه می‌توانند گرد شوند، و به دست‌های پینه‌دار که نشان‌دهنده روزهای در مغازه چوب‌فروشی هستند حسادت می‌کردم. من مشتاق بودم چیزی داشته باشم که مرا از ناراحتی پس از مسابقه بیرون بکشد، و فیل به اندازه کافی مهربان بود که مرا به عنوان یک شاگرد بیاورد.

مطالب مرتبط: جاکوب پوزی درباره همه‌گیری، سفر سرطان برادرش و آگاهی از سلامت روانی فکر می‌کند.

وود شاپ

من گرفتار نجاری با نیرویی شدم که نمی توانستم پیش بینی کنم. در میان عطر سبک سرو چوب‌فروشی، دست‌هایم در برابر سنگینی کنده‌های سنگین کشیده شده بودند، ساعدهایم برای تداوم وزوز یک اره منبت کاری اره مویی منقبض شدند و انگشتانم پر از ترکش شد، خشن و پینه‌دار شدند.

کار سخت و فروتنانه بود، اما سرگرم کننده نیز بود، مانند حل مسئله مورد نیاز برای جدول کلمات متقاطع همراه با چالش فضایی یک پازل. برخلاف کار فکری انتزاعی که برای تحصیل در زمینه هنرهای لیبرال مورد نیاز است، نجاری به طرز طراعی خاصی داشت. از واقعی بودنش لذت بردم

من آموختم که نجاری ذهنی، جسمی و هدفمند است. مواد ساده هستند اما امکانات ایجاد بی نهایت است. من و فیل یک هفته را صرف ساختن درب انباری با طراحی پیچیده کردیم، یک روز را برای چیدن قفسه‌ها کنار هم، چند روز برای یک پروژه اسکلت چوبی درختان عظیمی را آماده کردیم و چند هفته را صرف ساخت سونا کردیم.

موفقیت ها و شکست ها در نجاری محسوس و غیر قابل انکار است. قفسه ها نگه می دارند یا نه. انبار می ایستد یا نمی ماند. یک روز تیرهای چوبی را به طول نامناسب بریدم که این اشتباهی نیست که بتوان آن را بازگرداند یا پوشاند. یک خطا مانند این نیاز به شروع از ابتدا یا تطبیق پروژه با مواد باقی مانده در دست دارد. روزهایی بود که احساس می کردم فقط به عقب حرکت می کنم. اما من مدام ظاهر شدم.

نجاری مرا در دنیایی لمسی قرار داد و از من خواست که با بافت ها و فرم های اطرافم درگیر شوم. دست‌های من شکل دسته‌های ابزار مختلف را یاد گرفتند: دسته یک اسکنه ژاپنی ظریف در کنار وزن نادقیق مجموعه‌ای از گیره‌های میز. و من شروع به شناخت چوب از روی طرح‌های دانه و رنگ‌های مشخصش کردم: رنگ مایل به قرمز روشن و دانه‌های صاف گیلاس روشن در کنار گردویی با دانه‌های تنگ و تیره. نجاری مرا از مغزم بیرون کشید و وارد بدنم کرد. مستلزم این بود که من نه تنها به جهان خود به طور انتزاعی فکر کنم و آن را درک کنم، بلکه این جهان را لمس و احساس کنم.

نجاری مرا در دنیایی لمسی قرار داد و از من خواست که با بافت ها و فرم های اطرافم درگیر باشم.

یک روز، در حالی که منتظر خشک شدن چسب بودم، در میان میزها و ماشین‌های پراکنده در سرتاسر پلان طبقه باز چوب‌فروشی سرگردان شدم، دست‌هایم لبه‌های ناهموار تیرهای سرو را ردیابی کردند، گوشه‌های نمایان شده‌ی یک گود زبر را انگشت گذاشتم، و لبه‌ای زنده را دراز کردم. تخته گردو که به زودی تبدیل به میز می شد. این ملموس بودن مرا با دنیای اطرافم نزدیک‌تر کرد و با انجام این کار، من را زمین‌گیر کرد.

آیا این همان چیزی بود که در غیاب دویدن از دست داده بودم؟

مطالب مرتبط: شما بیشتر از دویدن خود هستید

در حال اجرا دوباره

همانطور که به آرامی شروع به بازگشت به دویدن کردم، مشتاق بودم که به مسیرهای مورد علاقه خود برگردم. در اولین دویدنم به عقب، پاهایم در صخره‌های آشنا و ریشه‌های مسیرهای خانه حرکت می‌کردند، در حالی که کوه‌های مورد علاقه‌ام را کاوش می‌کردم، چهار نفرم اعتراض می‌کردند. دوست داشتم که محیط هایی را که در آن حرکت می کردم نه تنها می دیدم بلکه احساس می کردم. متوجه شدم که در حالی که دلم برای دویدن تنگ شده بود، نجاری جایگزین مناسبی شده بود که هم مرا به یاد دویدن انداخت و هم درک من را از دویدن افزایش داد.

دویدن یک کیمیاگری منحصر به فرد از نفس، عضله، ذهن و مکان است. وقتی تمرین را از سر گرفتم، متوجه شدم که با اجزای مختلف دویدن بازی می کنم: مسافت پیموده شده، سرعت، زمین و بدن همیشه پویا ما. بعضی روزها دوی های کوتاه را با گام های بلند انجام می دادم، روزها دیگر در امتداد مسیری که به سمت کوه های اطراف خانه ام می رفت شناور می شدم. در حالی که زودگذر یک مسیر ویژه با ماندگاری یک پروژه چوب تمام شده متفاوت است، هر اجرا فرصتی برای ایجاد یک تجربه جدید از مواد در دست فراهم می کند.

این به این معنی نبود که من هر دویدن را دوست داشتم. روزهایی بود که پاهایم سنگین و ریه هایم کوچک و ناکارآمد بود. من در برخی از دویدن ها وثیقه گذاشتم و با اهداف سرعتی روبرو شدم که به سادگی نمی توانستم به آنها برسم. بعضی روزها به نظر نمی رسید که تیرها را به طول مناسب برش دهم. با هر دویدن، من نمد نقاط قوت و ضعف من و باید بر این اساس تنظیم می‌کردم.

من عاشق واقعی دویدن هستم به همان شکلی که از ملموس بودن نجاری لذت می برم. همانطور که مسیرها را بر روی مسیرهای کوهستانی، در امتداد خیابان‌های شهر و در کنار رودخانه‌ها طی می‌کنم، عمل دویدن من را در ارتباط با محیط اطرافم قرار می‌دهد و این اطمینان را می‌دهد که مناظر خود را فقط مشاهده نمی‌کنم، بلکه آنها را مجسم می‌کنم.

ورزش هایی که می سازیم، صنایع دستی ما ورزش می کنیم

نجاری ابزاری برای تجسم فکر و خلاقیت در سه بعد به من داد. به همین ترتیب، دویدن مرا به گفتگو با محیط اطرافم دعوت می کند و از حواسم درگیر می شود و درک من از جهان اطراف را افزایش می دهد.

نجاری و دویدن با هم اکنون در حال گفتگو هستند و هر یک به دیگری اطلاع رسانی و غنی می کند. وقتی به گذشته‌ای نگاه می‌کنم در زمانی که برای اولین بار به نجاری در آن بودم، در واقع سپاسگزارم که مجبور شدم عقب‌نشینی کنم و به این فکر کنم که چرا عاشق دویدن در مسیر هستم، و اکنون می‌توانم آگاهی را که از طریق نجاری کشف کردم را به خودم بیاورم. تمرین دویدن

نجاری و دویدن با هم اکنون در حال گفتگو هستند و هر یک به دیگری اطلاع رسانی و غنی می کند

اخیراً، ساعت 6 صبح از خواب بیدار شدم، یک فنجان قهوه خوردم، چند لایه کشیدم و سپس درست زمانی که خورشید در حال طلوع بود به مسیر رودخانه محلی خود برخورد کردم. همانطور که پیچ‌ها و پیچ‌های رودخانه را دنبال می‌کردم، مسیری که به‌طور نامطمئنی به آب در حال حرکت نزدیک بود، متوجه شدم که رنگ‌ها تغییر کرده است. برگ های تازه ریخته شده مسیر را نرم و فنری می کردند. بادی که از آب می‌وزید، بافتی داشت، مانند دانه‌های چوب خودش، و بوی تپه‌های چوب سوخته در آن نزدیکی به مشام می‌رسید. این کاردستی چوبی، این کاردستی دویدن – اینجا بودند که دوباره با هم صحبت می کردند.