سیاه و سفید – مجله تریل رانر

این مقاله شامل اشاره ای به توهین نژادی است.

من همیشه دویدن را دوست داشتم.

از زمانی که بچه بودم، دوست داشتم با سرعتی که پاهایم می توانستند من را تحمل کنند، حرکت کنم. گاهی اوقات شامل یک اسکیت بورد، اسکوتر یا وسایل چرخ دار دیگر می شد، اما من همیشه دوست داشتم سخت نفس بکشم، عرق کنم و بدنم را حرکت دهم.

من خیلی جاها دویده ام. من در جنگل های مونتری جایی که بزرگ شدم دویده ام. من به یک بورسیه تحصیلی فوتبال دست پیدا کردم که به من اجازه داد به یک کالج عالی بروم، علیرغم اینکه در دبیرستان از نظر تحصیلی مشکل داشتم. من با یک کوله‌پشتی 40 پوندی و یونیفرم پیشاهنگی کلاس A که دکمه‌های آن را باز کرده و در باد می‌وزد، در کوه‌های نیومکزیکو دویده‌ام. من در حالی که در خارج از کشور تحصیل می کردم و زندگی ام را تغییر می دادم زیر درختان شکوفه های گیلاس در ژاپن دویدم. من از پلیس فرار کردم من از مشکلاتم فرار کرده ام و من به سمت راه حل ها دویده ام.

یکی از چیزهایی که در مورد دویدن دوست دارم این است که چگونه شما را متلاشی می کند. من همیشه متوجه شده ام که به سرعت ذهن من را کند می کند، و به من احساس وضوح برای جایی که خودم را پیدا می کنم، می دهد. خواه این محیطی باشد که در آن در حال حرکت هستم، وضعیت تناسب اندام من، یا اینکه چقدر یا چقدر مسائلی را در زندگی ام که مرا تحت فشار قرار داده اند پردازش کرده ام.

وقتی می دوم می دانم کی هستم. اما گاهی فکر می کنم دیگران فکر می کنند من کی هستم. آیا من یک ورزشکار هستم؟ آیا من یک نماد هستم؟ آیا من یک شیاد هستم؟ آیا من یک نشانه هستم؟

یکی از دردناک‌ترین تجربیاتی که به عنوان پسری چند نژادی داشتم، این بود که مردی پیر، ثروتمند و سفیدپوست به او گفت که به هیچ وجه نمی‌توانم پسر پدرم باشم که درست در کنارم ایستاده بود، زیرا نگاه می‌کردم. هیچ چیز شبیه او نیست یادم می‌آید که احساس خشم، خجالت می‌کردم، انگار قلبم از سینه‌ام بیرون می‌زد. خشم و دردی که در آن لحظه از چهره پدرم گذشت، از آن زمان در من مانده است.

من نیمی سفید و نیمی سیاه هستم. نیمی از پدرم و نیمی از مادرم. من چشمان سبزی دارم که عمیقا روی صورتم نشسته اند، درست مثل پدرم.

اولین آهنگ

به‌خوبی به یاد می‌آورم که اولین بار در مسیر پیاده‌روی خود رفتم، یک روز آفتابی بهاری در سال 2016. هوا خنک بود و مسیری که از میان جنگل‌های درخت کاج مونتری می‌پیچید، پر از نور خورشید بود. یادم می آید که بوی کاج و گرد و غبار را حس کردم و یاد دوران کودکی ام افتادم. متوجه شدم که جامعه محلی من از خاک، سنگریزه و سنگفرش های جدید و ناشناخته ای که من با پای خودم از آن ها عبور نکرده بودم، پر شده است. در آن زمان من دنبال کننده ای نداشتم. من اینستاگرام نداشتم. من حتی Strava هم نداشتم. من برای مسابقات ثبت نام نکرده بودم و تصوری از عظمت نداشتم. فقط من بودم، شورت بسکتبال، و عده ای نایک فری را کتک زدند که سعی می کردند با دوستانم همگام باشند.

مانند بسیاری از ما، من احساس خوش شانسی می کنم که با شخصی آشنا شدم که مرا به دویدن در مسیر تریل معرفی کرد و به من نشان داد که نه تنها می توان هشت مایل را در جنگل بدون آب یا منابع بدود، بلکه سرگرم کننده بود! من با دوستم رایان ملاقات می‌کردم و او را از طریق بنای یادبود ملی Fort Ord دنبال می‌کردم. او ما را برای دویدن طولانی آخر هفته به جاده‌های خاکی و مسیرهای پیاده‌روی بیگ سور می‌برد. او اعتماد به نفس من را تقویت کرد و به من گفت که هیچ مشکلی برای اجرای اولین مسابقه تریل 50 هزار نفری خود ندارم. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، همچنین احساس خوشبختی می‌کنم که در آن ماه‌ها و سال‌های شکل‌گیری، توسط تک تک افرادی که در انجمن دویدن و مسابقه‌های تریل ملاقات کردم، مورد استقبال و تشویق قرار گرفتم. من عاشق هوای سرد صبح و احساس نزدیک شدن به پایان یک دویدن طولانی شدم و احساس کردم که از سوی دیگر دوندگان مورد استقبال، دیده شدن و قدردانی قرار گرفتم. من در مورد Ultrasignup یاد گرفتم و شروع کردم به کنجکاوی خود برای کشف توانایی هایم.

مربوط: TRAILBLAZER

در دو سال اول دویدن در تریل، چندین 50Ks و 50 Miler را دویدم، و حتی الاغم را در کوه های کلرادو در Never Summer 100K به دستم دادند. من در وسط یک طوفان تگرگ روی درختان جمع شده بودم و می خواستم از یک گردنه کوهستانی 30 مایلی به سمت مسابقه بروم. من فقط یک بادگیر آورده بودم و این، همراه با مجموعه ای از تصمیمات تازه کار دیگر، به آرامی مرا در خستگی گیج کننده فرو برد. من بیش از حد توانم گاز گرفتم، در اثر تنومندی آب دهانم بیرون ریخت و بلافاصله خواستم دوباره این کار را انجام دهم. من رسما یک فوق ماراتن بودم.

همانطور که بیشتر در ورزش پیشرفت کردم، مایل های بیشتری را در مسیرها و جاده ها ثبت کردم و عمیق تر با جامعه خود درگیر شدم، کم کم متوجه شدم که به همان اندازه که جامعه تریل دویدن مقدس و ویژه بود، عاری از آن نیست. مشکلاتی که دنیای ما را آزار می دهد من یک ماشین پر از پسران سفیدپوست داشتم که در زادگاهم در حال دویدن از پنجره فریاد می زدند “n*****”. وقتی کامیون‌های بلند شده با برچسب‌های مختلف پرچم «وطن‌پرستانه» از آنجا عبور کردند، احساس ترس و دلهره کرده‌ام. وقتی در مورد تجربه سیاه در رسانه های اجتماعی پست می کنم، سخنان نفرت انگیز در نظرات دریافت می شود. شهادت می دهم.

من با توکنیزه شدن آشنا هستم – یک عدد مثبت در گزارش تجزیه و تحلیل تنوع. من کاملا متناسب با این صورت حساب هستم! من مشخصا سفید نیستم اما من خیلی سیاه هم نیستم. من تحصیل کرده هستم، باهوش هستم، توانایی منحصر به فردی در برقراری ارتباط و هدایت مکالمات دشوار با درایت و موثر دارم. همچنین می توانم احساساتم را کنترل کنم و در مقابل ظاهر شدن یک مرد سیاهپوست ناسپاس یا عصبانی در یک محیط حرفه ای مقاومت کنم. فکر می‌کنم این را از مادرم یاد گرفتم، تنها زن سیاه‌پوست در تیم رهبری اجرایی سازمانش، که به آرامی و روشمند در طی 35 سال رتبه‌ها را طی کرد. در حالی که من ممکن است وارث صبر مادرم باشم، حس شوخ طبعی بسیار خشک پدرم نیز به من داده شده است.

من خوشحالم که نماینده هستم. من متفاوت هستم و به این افتخار می کنم. من درجاتی از امتیازات پوستی دارم و مزایای دیگری نیز در زندگی خود داشته ام که به آن اذعان دارم. من می خواهم صدا و نمونه ای برای رنگین پوستان دیگری باشم که دونده تریل هستند یا با کنجکاوی در قلب خود به جامعه ما نگاه می کنند تا به آنها نشان دهم که من وجود دارم. من می خواهم در مسابقات بزرگ برنده شوم. من می‌خواهم دیگران را بالا ببرم و به همه نوع مردم، بدون توجه به اینکه از کجا آمده‌اید، توانمند و الهام بخشم. اما من می خواهم این کار را با شرایط خودم انجام دهم.

گاهی اوقات تطبیق این رویاها و جاه طلبی ها با واقعیت های حامی مالی و چشم انداز رسانه ای دشوار است. من برای اصالت، صداقت و فروتنی ارزش قائل هستم. من فردی درونگرا هستم که می‌خواهم درگیر و الهام‌بخش باشم. ترجیح من معمولاً این است که در مورد آن صحبت کنم تا اینکه در مورد آن صحبت کنم. اما خود تبلیغی و داستان سرایی دراماتیک، روایت‌شده و خودمحور در اینستاگرام برای من طبیعی نیست. من از افرادی که ملاقات کرده ام و فرصت هایی که از حضور در رسانه های اجتماعی دریافت کرده ام سپاسگزارم. به عنوان کسی که می خواهد یک صدا باشد، یک برند بسازد یا به دیگران الهام بخشد، احساس می کند ضروری است. انصراف یک امتیاز است.

اما اگر با خودم صادق باشم، همیشه یک دوگانگی در هویت من و احساسم وجود دارد. از یک طرف، در حالت ایده آل بیدار می شوم، سخت تمرین می کنم، خوب مسابقه می دهم و به مرور زمان شناخته می شوم. من به عنوان یک ورزشکار می توانستم در پادکست ها صحبت کنم. صرفاً برای استعدادهای ورزشی حمایت مالی شوید و تمام کارهایی را که ورزشکاران سفیدپوست انجام می‌دهند، بدون پوشش رنگین پوست در حین انجام آن انجام دهید. اما از سوی دیگر، از صحبت کردن در مورد تجربیات متفاوتی که به عنوان یک مرد سیاهپوست و چند نژادی داشته ام (مخصوصاً زمانی که در اجتماع هستم) و اینکه چگونه با تجربیات من به عنوان یک تریل رانر تلاقی می کند، لذت می برم. من انجام کار را دوست دارم، اما همچنین آرزو می کنم بتوانم استراحت کنم. ای کاش می توانستم به جای رنگ پوستم به خاطر شخصیتم شناخته شوم، اما این هم بخشی از وجود من است. من از ایده نشانه بودن بدم می آید و در برابر آن مقاومت می کنم، اما می خواهم نماینده باشم. حدس می زنم چیزی که می گویم این است: پیچیده است.

آیا هنگام دویدن احساس عصبانیت می کنید؟ هنگامی که در نیمه راه به یک بازه زمانی سخت می‌روید، زمانی که فشار می‌دهید، کشش می‌دهید، و قبل از دست زدن به ساعتتان آن ثانیه اضافی سرعت را در دست می‌گیرید، احساس ناامیدی و خشم می‌کنید؟ آیا به این دلیل است که احساس می کنید هرگز نمی توانید به آن هدف برسید؟

آیا فاصله بین جایی که هستید و جایی که می خواهید باشید بیشتر از آن چیزی که آرزو می کردید به نظر می رسد؟

وقتی در یک اولترا ماراتن فرو رفته اید و تمام راه را شکسته اید، آیا با فکر دوستانی که گرفتار شده اند، قفل شده اند یا فوت کرده اند و نمی توانند زیبایی دویدن در مسیر را تجربه کنند، با اشک هایتان مقابله می کنید؟

آیا به گونه ای لباس می پوشید که سعی کنید غیرتهدیدکننده به نظر برسید؟

آیا وقتی به سمت تریلهد یا مسابقه می روید آهنگ را تغییر می دهید یا موسیقی خود را کم می کنید؟ یا اجازه می دهید سوار شود و فکر کنید “لعنت به آن”؟

آیا استرس دارید، عرق می‌کنید و نگران این هستید که افراد سفیدپوست خوش‌نیت چه فکری می‌کنند وقتی یک ایمیل خوب نوشته با بازخورد متفکرانه و سازنده برای آنها ارسال می‌کنید؟ آیا از خراب کردن بالقوه رابطه ای که حتی هنوز محکم نشده است عذاب وجدان دارید؟ آیا وقتی جوابی نمی شنوی، باعث ناامیدی، پشیمانی و بی تفاوتی می شود؟

انجام میدهم.

مربوط: ERACISM

وقتی به اطرافم نگاه می‌کنم، جامعه‌ای شگفت‌انگیز، پر جنب و جوش و خوش‌آمد را می‌بینم که بخشی از آن هستم. و من می خواهم افراد بیشتری در آن حضور داشته باشند که شبیه من هستند. افراد دوغ و علایق و تجربیات متقابل زیادی در ورزش ما وجود دارد و این باعث می شود که من بسیار الهام گرفته و هیجان زده شوم. همانطور که این علایق، مجموعه مهارت ها و شخصیت ها متنوع هستند، من می خواهم بازنمایی بصری افراد در ورزش ما نیز به همان اندازه متنوع باشد! من می خواهم صدایی قوی برای گنجاندن افراد از هر نوع در ورزش ما باشم.

یکی از شگفت انگیزترین چیزها در مورد دویدن در مسیر این است که اساساً چگونه دیوارهای احساسی ما را از بین می برد و به ما امکان می دهد در مکان های زیبای طبیعت عمیقاً با خود و دیگران ارتباط برقرار کنیم.

چه چیزی لازم است تا در زندگی روزمره از آن بهره ببریم؟ پذیرفتن همان گشودگی و خامی عاطفی در روابط بین فردی، یا کل سیستم هایی که ورزش ما را تا حد ممکن باز، فراگیر و دعوت کننده باز می دارد؟ من معتقدم پرورش آگاهی عاطفی خودمان ظرفیت بیشتری برای همدلی در هر یک از ما ایجاد می کند. و من معتقدم اگر همه ما می توانستیم مکث کنیم و خود را به جای دیگران بگذاریم، متوجه می شدیم که همه از یک تپه لعنتی بالا می رویم. برخی از ما تجهیزات بهتری نسبت به دیگران داریم. برخی از ما از مزایای مربیگری، تجربه یا ژنتیک برخورداریم. اما در پایان روز همه ما دونده تریل هستیم. و تریل رانرها به دیگر دوندگان تریل کمک می کنند.

آدام مری یک تریل دونده حرفه ای برای Saucony و صاحب مربیگری Run Merry است. او از آشپزی و پرسه زدن در مسیرهای Golden, CO لذت می برد.