این مقاله توسط Janelle Lincks نوشته شده است و اولین بار در شماره بهار 2022 Trail Times ظاهر شد. جانل خارج از بولدر است که در آنجا به عنوان باغبان کار می کند. همچنین، او یک دونده رقابتی است که اخیراً توسط عضو سوئیچ بک ATRA inov-8 حمایت شده است. عکس: @arapahoe_basin.
«ایمان یعنی شک. ایمان سرکوب شک نیست. غلبه بر شک است. و با گذر از آن بر شک غلبه می کنی.» – توماس مرتون
دویدن فرصت هایی را برای رشد در سطوح متعددی از وجود فراهم می کند. وقتی درباره دویدن می نویسم به ناچار متوجه می شوم که درباره زندگی می نویسم. وقتی بدن خود را تربیت می کنیم، ذهن خود را آموزش می دهیم. تمرین‌ها و مسابقه‌ها اغلب نمونه‌ای از چالش‌ها و مبارزاتی هستند که ممکن است در رویدادهای زندگی‌مان با آن روبرو شویم. در دبیرستان یک مربی داشتم که به تیم ما تمریناتی می داد که غیرقابل حل به نظر می رسید. من مجموعه ای از 24 تکرار تپه را به یاد می آورم که در ابتدا بسیار ظالمانه و در وسط کاملاً غیرممکن به نظر می رسید. تا حد زیادی به یاد می‌آورم که بعد از تپه 24، حس موفقیت‌آمیز فوق‌العاده‌ای را که در چمن دراز کشیده بودم، احساس می‌کردم. به یاد ندارم که احساس بهتری داشته باشم یا آن تمرین را به موفقیت در اواخر فصل ربط داده باشم. من حتی نمی دانم که آیا آن تمرین برای رسیدن به تناسب اندام بود یا خیر. همانطور که ما برای استراحت در حال حرکت بودیم، مربی ما به ما گفت: “حالا آن کوه از تکالیف بد به نظر نمی رسد.” و می دانید چیست؟ این کار را نکرد.
هر دونده ای تقریباً احساس شک و تردید را احساس کرده است که وقتی بدن خود را به حد نهایی می رساند ایجاد می شود. چرخش آخر در یک 800 هنگامی که بدن شما در حال فریاد زدن است، راهپیمایی مرگ در مایل 25 در ماراتن. حتی بیرون آمدن از در برای دویدن می تواند یک شاهکار غیرممکن به نظر برسد. وقتی ذهن پر از شک و تردید است، تنها فکری که در سر شما وجود دارد “ایست” است. آنچه در ادامه می آید فقط برای روحی است که مایل است آن بدن به حرکت ادامه دهد. اگرچه ساکت است، اما ممکن است همه جا غیرفعال و آرام باشد، یک نبرد درونی نه تنها برای دویدن آشناست، بلکه برای تجربه بشری اساسی به نظر می رسد.
شک و ایمان بر همدیگر خشمگین است، تردیدی عظیم در این که می‌توانید بدنتان را با سرب در یک خط تا پایان رنجتان متورم کنید. شک دارید که جایگاه خود را در مسابقه حفظ کنید. شک کنید که روابط عمومی شما در دسترس است. به هر حال شک دارید که هر یک از اینها واقعاً اهمیت دارد. فقط توقف کنید، از آن خط سفید از مسیر قرمز تا چمن سبز عبور کنید و به این جنون پایان دهید. با این حال، نه بار از هر ده ایمان بر همه آن شبهات غلبه می کند. به نتایج هر مسابقه نگاه کنید و ببینید که تعداد DNF ها چقدر کم است. علیرغم صدای به ظاهر بلندتر تردید در آن لحظات خاموش که فقط دونده می شناسد، قدرت ایمان غالب است. ایمان به تداوم بدن انسان، ایمان به اراده ای که ما را به جلو سوق می دهد، ایمان به این الگوی حرکت کهن به هم نوعان ما که قدرت رهایی ما را از زنجیر شک و تردید دارد. و تنها زمانی می‌تواند در شکل اولیه‌اش پدید آید که برای مقابله با چنین شک قوی فراخوانده شود. قدرت آن از شدت این نبردها ناشی می شود و به زندگی ادامه می دهد.
جانل لینکز مقام سوم ماراتن تریل موآب 2020
میهالی سیکسزنت میهالی، چهره پیشرو در روانشناسی مثبت گرا، در کتاب خود می نویسد: «بزرگترین دلیل رسیدن به خوشبختی بسیار سخت این است که جهان با آسایش انسان ها طراحی نشده است». چند سال گذشته ثابت کرده است که علیرغم همه پیشرفت‌های ما در جهت تثبیت وجود خود در این سیاره، هرج و مرج و عدم اطمینان همیشه وجود دارد و آماده است تا همه چیزهایی را که می‌دانیم مختل کند. پس دویدن – یک سرگرمی ساده – چه کاری می تواند برای ما انجام دهد؟ خوب، واقعاً در مواجهه با هرج و مرج جهانی، چه کاری می تواند برای ما انجام دهد.
Csikszentmihalyi در جریان می نویسد که مردم شادترین زمان های زندگی خود را گزارش می دهند که شامل آن هایی می شود که در تلاش برای رسیدن به هدف خود با چالش هایی مواجه می شوند. سخت ترین مسابقه ای که تا به حال دویده ام نیز مسابقه مورد علاقه من است. من واقعاً نمی دانستم – هر دو بار آن را دویدم – آیا می توانم ماراتن Moab Trail را تمام کنم یا خیر. شما در واقع از خط پایان عبور می کنید و وارد 5k نهایی مسابقه می شوید، که به راحتی سخت ترین 5k است که من تا به حال دویده ام. با وجود درد و ناامیدی باورنکردنی در یک تپه سنگی دیگر برای دویدن، و خستگی کامل ناشی از یک ماراتن تریل، من از مسابقه پشیمان نیستم. من هر لحظه اش را گرامی می دارم این اولین ماراتن من بود و زمانی که آن را فقط کمتر از چهار ساعت به پایان رساندم، در حالی که روی صخره قرمز رنگی دراز کشیده بودم و به آسمان نگاه می‌کردم، همان احساسی که در یک دهه قبل در تمرینات تپه‌ای داشتم، غرور و شادی من را فرا گرفت.
دویدن دوستی است که اکثر ما ممتازیم که همیشه در مواقع ضروری به سراغش برویم. اگرچه ممکن است گاهی به نظر برسد که ما را برمی‌گرداند، اما در این لحظات است که ما ساخته می‌شویم: زمانی که قدرت روح ما و ایمان ما به قدرت این سنت انسانی حرکت بر چالش محیط ما و چالش بزرگ‌تر غلبه کند. ذهن خودمان
اشاره شده