هیچ فضایی برای “گناه” در سوخت رسانی استقامتی وجود ندارد

“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

تغذیه ورزشی راه درازی را پیموده است.

در تکرارهای اولیه ماراتن بوستون، به جای ایستگاه های امداد، دوندگان ممکن است ویسکی، براندی یا سایر نوشیدنی های الکلی که توسط خدمه دوچرخه به آنها تحویل داده می شود، بنوشند. ماراتن پاریس 1924 دارای ایستگاهی روان بود که جرعه‌هایی از شراب را برای دوندگان مشتاق فراهم می‌کرد.

سوخت و آب رسانی به مسابقه در اوایل قرن بیستم به خوبی شناخته نشده بود و خوردن و نوشیدن در طول رویدادها (حتی موارد طولانی مانند ماراتن) به عنوان نشانه ای از ضعف تلقی می شد. ماراتن المپیک 1904 در سنت لوئیس فقط شامل دو ایستگاه آبی بود که هر دو بعد از پایان نیمه ماراتن بودند.

در سال 1983، برایان ماکسول، دونده ماراتن المپیک کانادایی، PowerBar را پس از یک موفقیت حماسی در یک مسابقه با ریسک بالا ساخت. او می خواست سوخت استقامتی قابل اطمینان و با فرمول علمی بسازد که بتواند انبوه تولید شود. شرکت گو در سال 1994 با هدف ارائه سوخت غلیظی در ژل تاسیس شد که ورزشکاران بتوانند بدون توقف برای جدا کردن پوست موز یا باز کردن میله آن را مصرف کنند.

دستورالعمل‌های عمومی توصیه می‌کنند که 30 تا 90 گرم کربوهیدرات در هر ساعت فعالیت مصرف کنید، اما تلاش برای دریافت این سوخت از غذاهای کامل می‌تواند بر بدن تأثیر بگذارد، زیرا بسیاری از میوه‌ها، آجیل‌ها یا کلوچه‌ها نیازهای تغذیه‌ای خاص در میان نژاد را برآورده نمی‌کنند. از ورزشکاران وقتی ورزش می کنید، خون از روده دور می شود و هر چه سخت تر ورزش کنید، این اتفاق بیشتر می شود. به همین دلیل است که هضم بسیاری از گزینه های غذای کامل در طول تلاش های خاص دشوارتر است. بدن انسان به طور طبیعی برای جذب مواد مغذی در حین ورزش مناسب نیست، به همین دلیل است که بسیاری از گزینه های غذایی «طبیعی» برای سوخت رسانی در رقابت به خوبی کار نمی کنند. هدف از غذا خوردن در حین ورزش، عملکرد مطلوب است، نه لزوما سلامت. رژیم غذایی و تغذیه روزانه برای همین است. فکر کردن به جدا کردن تغذیه روزانه از بین تمرینات و تغذیه خاص ورزشی مفید است.

درک ما از علم پشت سوخت‌رسانی استقامتی تکامل یافته است، اما تبلیغات و مکالمات فرهنگی پیرامون آن احساس می‌کند در ایده اوایل قرن بیستم از ماچیسمو و «پاک بودن» غذای کامل گیر کرده است.

مطالب مرتبط: تغذیه سالم چیست و چه چیزی نیست

سوخت رسانی بدون گناه

آگهی اخیر یک تولید کننده مواد غذایی ورزشی مباهات می کند که ژل های آنها “بدون گناه” هستند و فقط حاوی مواد تمیز هستند. این برند محصولات خود را به عنوان جایگزینی برای تغذیه ورزشی «شکردار» مانند ژل‌ها و جویدن‌های استاندارد قرار می‌دهد، به این معنی که ورزشکاران باید برای مصرف غذاهای فرآوری‌شده و با قند بالا به عنوان سوخت مسابقه احساس گناه کنند.

بدن ما در واقع به خوبی از قند استفاده می کند. نکته خنده دار این است که این ترکیبات غذایی «بدون گناه» همچنان حاوی قندها (یعنی کربوهیدرات) از جمله فروکتوز هستند که می تواند برخی از افراد را به سمت نزدیکترین توالت قابل حمل بکشاند.

در حالی که یک رژیم غذایی ایده آل به طور کلی شامل غذاهایی با حداقل فرآوری شده بدون یک تن شکر اضافه می شود، نیازهای بدن شما در هنگام ورزش به طور قابل توجهی متفاوت است. غذاهای تخصصی ورزشی-تغذیه ای به گونه ای فرموله شده اند که قابل هضم باشند و نسبت بهینه ای از مواد مغذی (الکترولیت ها، کربوهیدرات ها، چربی ها و پروتئین ها) را فراهم کنند. برای بدن شما در حین ورزش ضروری است. برای ورزشکارانی که علاقه مند به عملکرد هستند، انتخاب یک محصول تغذیه ای که برای مصرف در حین فعالیت طراحی شده است، می تواند این نگرانی را کاهش دهد که آنها چیزی را که بدنشان به آن نیاز دارد از دست می دهند.

عبارات مبهمی مانند “بدون گناه” مفید نیستند و می توانند ورزشکارانی را که باید روی دریافت سوخت کافی تمرکز کنند، نه اینکه بعد از خوردن آن احساس “گناهی” داشته باشند، منحرف کنند. شواهد نشان می دهد که تمرینات ناشتا یا کم سوخت برای سلامت و عملکرد ورزشکاران مضر است. به عنوان یک ورزشکار، نیاز بیشتر به دریافت کالری کافی در طول ورزش طولانی مدت است، اغلب از طریق هر منبعی که بدن شما می تواند تحمل کند.

کربوهیدرات‌ها که در نهایت به گلوکز تجزیه می‌شوند، منبع انرژی ترجیحی (و کارآمدترین) بدن هستند. به هر حال به دست آوردن آنها بستگی به شما دارد، اما قضاوت در مورد اینکه این مواد مغذی از کجا می آیند تاکتیکی است که مبتنی بر علم نیست و باید متوقف شود. برای برخی از ورزشکاران، محصولاتی که کمتر فرآوری شده اند ممکن است به دلیل وجود فروکتوز و چربی، خطر ابتلا به مشکلات گوارشی را افزایش دهند، که هر دو می توانند محرک های رایج دستگاه گوارش در طول ورزش باشند.

ورزشکاران هنگام انتخاب منابع سوخت خود باید نیازهای شخصی خود را در نظر بگیرند. سؤالاتی مانند مدت زمان مسابقه، آب و هوای مسابقه، زمین چگونه خواهد بود، و نوع تحمل معده آنها همه عوامل مهمتری هستند که باید در نظر گرفته شوند تا «گناه» هر محصولی که قرار است داشته باشند. استفاده كردن.

مطالب مرتبط: آنچه دوندگان باید در مورد خوردن غذای کافی بدانند

ترس را تغذیه نکنید

برای یافتن شرکت‌های تغذیه ورزشی که زبان بازاریابی آنها بر میزان «تمیز» یا «طبیعی بودن» محصولاتشان و تلفظ همه مواد تشکیل دهنده آسان است، نیازی به جستجوی دور ندارید. پیام این است که هر محصولی که نمی توانید تلفظ کنید، یا “غیرطبیعی” است، چیزی است که باید از آن ترسید و از آن اجتناب کرد. اما در سوخت رسانی استقامتی، اینطور نیست.

در فرهنگی که در حال حاضر مملو از پیام‌های منفی پیرامون تصویر بدن و غذا خوردن محدود است، جایی برای ترس‌پروری در مورد غذا وجود ندارد. وقتی در حال دویدن اولترا هستید یا حتی بیش از 90 دقیقه در شهر می دوید، تنها چیزی که باید از آن بترسید این است که به اندازه کافی غذا نخورید (و خرس هایی که ممکن است شما را به عنوان یک میان وعده کاملاً طبیعی و آزاد ببینند. چنگ می زند).

تمایلی برای ایجاد یک سلسله مراتب ذهنی انرژی وجود دارد، سلسله مراتبی که بیشتر به درک ما از “پاک بودن” منبع سوخت بستگی دارد، نه اینکه چگونه به عملکرد ما کمک می کند. هنگامی که در حال ورزش هستید، تمرکز باید روی سوخت رسانی به بدنتان باشد تا احساس قوی کنید، خوب بدوید و از آسیب جلوگیری کنید. اگر به من کمک کند خوب بدوم، یک جوراب کثیف می خورم.

مطالب مرتبط: آنچه دوندگان باید در مورد غذا خوردن بصری بدانند

آتش را تغذیه کنید

ما به شما پیشنهاد نمی کنیم که تمام زندگی خود را مانند یک اولترا سوخت کنید. مصرف فقط ژل و کک مسطح منجر به کمبود ویتامین و مواد معدنی و احتمالاً سلامت کلی بسیار ضعیف می شود. رژیم غذایی سرشار از مواد مغذی غلیظ مانند میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، آجیل، دانه ها، حبوبات و پروتئین های بدون چربی می تواند سلامت شما را بهبود بخشد. اما آیا مسابقه طولانی مدت یا A-race شما زمانی است که سعی کنید همه پایه های تغذیه ای خود را پوشش دهید؟ قطعا نه. ما در مورد نیازهای غذایی بسیار خاص یک بدن متحرک در طول ساعت های زیادی در مسیر صحبت می کنیم.

تفکر تقلیل‌آمیز که غذاها را در دسته‌های «خوب» یا «بد»، «مجرم» یا «بدون گناه» قرار می‌دهد، می‌تواند شما را از دریافت مواد مغذی مورد نیاز برای ارسال آن در مسابقه بعدی خود باز دارد یا در طولانی مدت احساس خوبی داشته باشید. برندها، اینفلوئنسرها و رسانه‌ها همگی می‌توانند نقش خود را انجام دهند تا مطمئن شوند که پیام‌هایشان مبتنی بر علم است، نه زبان بازاریابی بیش از حد ساده که باعث گسترش سوء تفاهم می‌شود.

وقتی صحبت از سوخت استقامتی می شود، بدن شما یک معبد نیست. این یک کوره با قدرت بالا است که می تواند چیزهایی مانند پیتزا، کوکاکولا و ژل ها را به مایل ها تبدیل کند و این بسیار باورنکردنی است. به جای پلیسی که مردم انرژی خود را از آن تامین می کنند، باید ورزشکاران را تشویق کنیم تا سوخت موثرتری داشته باشند.

Zoë Rom سردبیر در تریل رانر، و با Oreos و Coke مسطح در حین کار سوخت می گیرد. کایلی ون هورن، RDN صاحب Flynutrition است و از بچه‌های پچ ترش و خوراکی‌های ترد برنجی در مسیر لذت می‌برد.