5 دسامبر 2016این سوالی بود که در یک جلسه مراقبه در مورد انگیزه تمرینی مطرح شد.
تا یک سال پیش احساسات من مثبت بود. من برای همیشه خودم را با عملکرد گذشته اندازه می گرفتم. ناامید شدن از ناتوانی من در رسیدن به سطوح قبلی – خواه یک جلسه 5k، 10k، دویدن در مسیر یا مسیر. همه چیز یک جنگ بود. مبارزه با بیماری لایم طرز فکر “شکست” بیماری مزمن. که مرا “شکست” نخواهد داد.
همه اینها در نهایت نتیجه معکوس داشت. نه تنها به این دلیل که من تا حدی روی خودم متمرکز شدم و در برخی انکارها به میزان تأثیر آن بر من و خانواده ام پرداختم. من تبدیل به یک پر*خودمحور شدم. رفتاری که هرگز قابل توجیه نیست.
به مدیتیشن روزانه روی آورید و قدردانی از چیزهایی که در زندگی داریم به یک دیدگاه کاملاً متفاوت منجر شد. چشم انداز بسیار سازنده تر و قدردانی از چیزهای کوچک مهم. من استفاده می کنم فضای سر btw.
بنابراین احساساتی که در آن زمان به وجود آمد https://ordersomapill.com سوال پرسیده شد که خوشبختی به اهداف من بستگی ندارد. راضی بودن ناشی از قدردانی از زندگی است. شار ثابت شب بخیر گفتن به کسانی که دوستشان داریم. یه لبخند ساده🙂
مربوط به تمرین و دویدن. من آموخته ام که هر زمان که بدن و زمانم اجازه می دهد، از لذت فعال بودن قدردانی کنم. بنابراین برای لبخند زدن در هنگام دویدن به جای اینکه توسط زمان ها رانده شوید. قدردانی از مسیرهای زیبای خارج از جاده در آستانه ما. هنگام دویدن با بچه ها آگاهانه دویدن – که هر دو سریعتر می شوند! واقعاً از این واقعیت قدردانی می کنم که وقتی بسیاری از مبتلایان به بیماری مزمن نمی توانند هنوز هم می توانم فعال باشم.
ممکن است از یک دوره طولانی آسیب دیدگی برمی گردید، از اینکه اکنون چقدر سخت تمرین می کنید، ناامید شده اید. با خودتان مهربان باشید و به خودتان یادآوری کنید چرا شما آن را انجام دهید آیا برای مناظر و هوای تازه است؟ سلامت ذهن و بدن؟ برای سرگرمی ساده از ورزش؟
بهترین ها
جف