در انتظار طلوع و شروع، میمون‌هایی را دیدم که صبحانه می‌خورند و مردم محلی در حال تکمیل کوراهای صبحگاهی خود در اطراف معبد اصلی بودند.
از دیدن آسمان صاف خوشحال شدم. کاتماندو می تواند فوق العاده دود آلود باشد، اما امروز واضح بود. شروع کردم به خیالبافی در مورد مناظر قریب الوقوع هیمالیا و شهر.
مسابقه با پایین آمدن از پله‌های Swayambhunath و در عرض جاده کمربندی شروع شد و سپس به سرعت از کاتماندوی پر هرج و مرج بالا رفت و به اولین معبد از بسیاری از معابد رسید. خوشحال بودم که تندترین صعود را زود انجام دادم. با این حال، یک جوان فقیر “فلت کاوشگر” از استرالیا که با من در حال دویدن بود و در اولین اولترا خود شرکت می کرد، در تلاش برای حفظ مکالمه بود. او تا به حال در ارتفاع نرفته بود و پس از چند کیلومتر مجبور شد به توصیه من عمل کند و سرعتش را کم کند.
پس از صعود به اولین تپه، لذت بخش ترین بخش مسیر را آغاز کردیم، یک فرود تدریجی در منطقه متراکم جنگل ناگارجون. کاتماندو هزار مایل دورتر بود. با چند دونده دیگر چت کردم و کیلومترها به راحتی گذشت.
مدت کوتاهی پس از اولین ایست بازرسی، حدود 23 کیلومتر، با گروه کوچکی از دونده‌ها روبرو شدم که در مورد مسیر بحث می‌کردند – ظاهراً یک بچه روستایی محلی روبان صورتی روشن را برداشته بود. تصمیم گرفتیم در دوشاخ به سمت چپ برویم، ظاهراً این انتخاب اشتباهی بود و پیرمردی سوت زد و ما را به سمت دیگری نشان داد. من برای شرکت خوشحال شدم. ما غذا، آب، کرم ضد آفتاب و کلمات تشویق کننده را به اشتراک گذاشتیم، اما برخی از ما احساس بهتری نسبت به دیگران داشتیم و در طول صعود طولانی و پیوسته به Danda Gaon (2200 متر) در پارک ملی شیواپوری از هم جدا شدیم.
وقتی بهترین مناظر هیمالیا را دیدم دوباره تنها بودم. خدمه ایست بازرسی شگفت انگیز در طول مسیر مرا همراهی کردند که بسیار مورد نیاز همراه با آب، آب میوه و موز فراوان بود. در یک نقطه من یک میمون را با پاهایم از مسیر خارج کردم. تعجب او از دیدن من به من گفت که دونده قبلی باید مدتی قبل از من گذشته باشد.
طولی نکشید که به ناگی گومبا رسیدم، حدود 45 کیلومتر، که نشان دهنده پایان صعود بزرگ (2330 متر) است. از اینجا به معنای واقعی کلمه سرازیری بود.
سراشیبی تند آبی، سفید، قرمز، سبز و زرد با پرچم‌های نماز و معابد تقریباً در سراسر سراشیبی رنگی بود، و من دوباره شروع به دیدن مردم محلی کردم که به من می‌گفتند پایان نزدیک است.
پس از همه صعود از سراشیبی بسیار دشوار بود، اما پس از رسیدن به حومه کاتماندو، انرژی ذخیره لازم برای دویدن کل چند کیلومتر پایانی را پیدا کردم. با این حال، بازگشت به شهر پر هرج و مرج پس از 50 کیلومتر در جنگل یک شوک برای سیستم بود.
آبجو در نوار پشت بام مشرف به Boudhanath و خط پایان طعم بسیار خوبی داشت. چیزی در مورد پیمودن 53 کیلومتر روی پاها در یک روز در کوهپایه های هیمالیا وجود دارد که طعم همه چیز را بهتر می کند. من قصد داشتم تعداد معابد را در طول مسیر بشمارم اما جایی در طول مسیر مسیر را گم کردم. من هم متوجه شدم که همه تقسیم هایم را ضبط نکرده بودم. من خودم را متقاعد کردم که این برای بهترین بود – شاید جزئیات به اندازه پذیرش تجربه مهم نباشند.
با تشکر تایلر – امیدوارم از آن لذت برده باشید!
اطلاعات بیشتر در مورد مسابقه 2018 را در اینجا بیابید:
