200 مایل خیلی دور نیست؟
29 سپتامبر 2014، ساعت 7:41 صبح
این آخر هفته من را به Bear 100 آورد تا دوست قدیمی، پترا پیرک-مک داول، را خدمه کنم. از زمانی که چیزی در وبلاگ باستانی خود پست نکرده ام یک ابد می گذرد، اما این بار فهمیدم که چه جهنمی. پس از دیدن افراد زیادی در Bear 100 که در حال مبارزه، مبارزه و شنا در گل و لای بودند، سزاوار عشق بود.
تبریک به برایان پترسون برای یک برد خوب، کمی کمتر از 19 ساعت در ساعت 18:59.24. به آنا فراست به خاطر انجام کاری که انجام می‌دهد و مدتی از رکورد فوق‌العاده‌ای که قبلاً توسط بتانی لوئیس ثبت شده بود را اصلاح کرد. آنا ساعت 20:59.24 دوید، 16 دقیقه اصلاح کرد و به پترا تبریک می‌گویم که 100 را به پایان رساند، 11 سال از آخرین دوره یازده سال قبلش. زمان او باعث شد تا او در مدت زمان 25:45.51 به مقام سوم دست یابد.
وقتی باران شروع به باریدن کرد، گل مضحک بود. کابوس مکیدن کفش. هر کسی که امسال را تمام کرد به نظر من یک قهرمان است. مطمئن نیستم که در آن 30 مایل گذشته آنقدر خوشحال بودم. من این فرصت را پیدا کردم که با پترا از 8 تای آخر عبور کنم، اولین “دویدن” من از AT حدود 4 هفته پیش. و بله، بعد از آن درد داشتم.
امیدوارم این مسابقه به من انگیزه دهد تا دوباره به آن برگردم. خوب، یک جورهایی دارد… اما نه در گل و لای آنچنان.
چرا این پست با عنوان “200 مایل خیلی دور نیست” است؟ خوب، یک نفر بود که تصمیم گرفت ماشین خود را در خط پایان پارک کند و به سمت شروع برگردد تا مسابقه را “شروع” کند. نام او تای درنی است. تای تصمیم گرفت برای جشن تولد 40 سالگی خود 200 مایل بر فراز کوه های لوگان بدود/پیاده روی کند/ سرسره بزند. بله، روش خوبی برای جشن تولد تای!
وقتی شنیدم که او این کار را حدود یک هفته قبل از مسابقه انجام می‌دهد، به یاد زمانی افتادم که دانا، “لجن و روده” میلر چندین قمر پیش این کار را در Wasatch 100 انجام داد. دانا کار را تمام کرد، اما در Wasatch به آخرین برش نرسید. تای با ساعت‌های زیادی در خرس موفق شد. تقریباً در 27 ساعت از مسیر “عقب” عبور کنید. تای مقداری «وقت خالی» داشت، بنابراین 5 ساعت چرت زد، سپس برای دور دوم از خواب بیدار شد، و با چند چرت دیگر در طول «مسابقه» واقعی، دور دوم را در 28+ ساعت به پایان رساند. بدون در نظر گرفتن چرت هایش، منفی لعنتی را تقسیم کرد. تای باورنکردنی، فقط باورنکردنی. اکنون متوجه خواهید شد که 100 مایل کوتاه است.
حدس می‌زنم الان می‌روم، به نوعی الهام گرفته‌ام. اما آهسته پیش می‌رود، سپس من می‌روم گلف بازی کنم و چند هفته دیگر برای دومین “World Championship Speedgolf” خود حتی در Bandon Dunes، Oregon، آماده می‌شوم.