آنها می گویند تغییر تنها ثابت زندگی است.
شغل خود را عوض کنید، خانه خود را جابجا کنید، بچه دار شوید، بیمار شوید.
شما هرگز نمی دانید زندگی چه چیزی را به همراه خواهد داشت و این کسانی هستند که در سازگاری با تغییرات موفق هستند که بیشترین موفقیت را در زندگی دارند.
همین را می توان در مورد اولتراننینگ نیز گفت.
شما هرگز نمی دانید دوره، آب و هوا یا روز چه چیزی را به همراه خواهد داشت. و هرگز نمی دانید معده، ذهن و پاهای شما چه واکنشی نشان خواهند داد.
اما هرچه در سازگاری با محیط بهتر باشید، در روز مسابقه موفق تر خواهید بود.
من هلندر 100 پر از تغییرات بود
تغییر: شروع
برای روزهای پایانی منتهی به Hellbnder، تمام چیزی که می توانستم به آن فکر کنم آماده شدن برای مسابقه بود. کار؟ نه، بیا برنامه ریزی کنیم و وقتی بالاخره روز فرا رسید، من هیجان زده بودم که بالاخره از آمادگی به دویدن گذر کنم.
چیزی منحصر به فرد در مورد چند ساعت اول یک مسابقه 100 مایلی وجود دارد. به هر حال این یک مسابقه است، بنابراین شما دائماً بررسی می کنید که آیا سرعت خود را حفظ می کنید و زمان خود را در صعود یا ایستگاه های امداد تلف نمی کنید.
در همان زمان، شما می دانید که برای مدت طولانی در آنجا خواهید بود. در این مورد، من یک پایان 30 ساعته را پیش‌بینی می‌کردم، به این معنی که می‌دانستم دو طلوع خورشید را خواهم دید و هنوز چندین ساعت برای اجرا باقی مانده است. این ترفند ذهنی دویدن متمرکز بدون هیچ پایانی، هم بسیار زیاد و هم آزاد است.
برای 30 مایل اول، در حال آزاد شدن بود. ساعات اولیه چراغ‌های جلو در امتداد Heartbreak Ridge به طلوع زیبای خورشید تغییر یافت. یکی از بخش های مورد علاقه من در دویدن طلوع خورشید، رقص چراغ جلو یا تصمیم گیری در مورد خاموش کردن یا عدم خاموش کردن آن است. خیلی زود است و نمی توانید مسیر را ببینید، خیلی دیر است و از درخشش مسیر صبحگاهی لذت نمی برید.
تجربه 100 دونده دیگر که آن رقص را با من به اشتراک می گذارند لذت بخش بود.
ناگفته نماند که هوای جمعه و شنبه از بهترین های ماه بود. دو روز عالی پرنده آبی، با مسیر خشک و بادهای کم. سرد شروع شد، نه سرد، و قبل از اینکه متوجه شوم، با تعدادی گل وحشی در مایل 23 به یک مرکز امداد نزدیک می‌شدم تا به همسر، دختر و مادر شگفت‌انگیزم تقدیم کنم (مامان تا پایان زمان در خدمت من بود. نژاد… بدجنس) که می دانستم منتظر خواهد ماند. آنها با غذا و لبخند جواب سلام را دادند و من به سرعت برای یک حلقه هشت مایلی به همان پایگاه امداد برگشتم.
تغییر: گرما
مایل 31 را با احساس اطمینان ترک کردم.
دوره Hellbender در کوه های خانه من است – فقط 11 مایل از خانه من شروع می شود. به گونه‌ای طراحی شده است که سخت باشد، از خط الراس کوه‌های سیاه، محل قرارگیری کوه میچل، جدا شده و به طور مکرر بین 2000 تا 6500 فوت فرو می‌رود. پس از هر قله، یک فرود طولانی، و هر نقطه پست، یک صعود دیگر دنبال می شود. مسیر نهایی کمی بیش از 100 مایل با بیش از 25000 فوت افزایش ارتفاع انجام شد.
البته چندین مایل بعدی آنهایی هستند که من با آنها آشنا هستم – صعود تقریباً 3000 فوتی از یک اردوگاه در قلعه اولد به بالای گرین ناب، و سپس یک افت شیب دار به کمپ کوهستان سیاه. ساعت 1 بعدازظهر جمعه بود که صعود را شروع کردم.
در آن زمان بود که تغییر دما رخ داد – و سیلی به صورت همگان (و برخی در روده نیز.
احتمالاً واقعاً آنقدرها گرم نبوده است، اما در لحظه محافظت نشده، مطمئناً چنین احساسی داشت. قبل از اینکه بفهمم بطری‌هایم استخوان خشک شده‌اند، و چند نفر از هم‌دیوانه‌هایم را دیدم که در کنار مسیر استراحت می‌کردند و هر کاری می‌کردند تا در سایه کوچک کوه لورل خنک شوند.
بیش از سه ساعت بعد، زمانی که وارد ایستگاه امداد 5 شدم، در حدود مایل 38.5، بیش از حد گرم شده بودم و هیدراته شده بودم. من یخ می خواستم و آب. و کت و شلوار تولدم را تن کنم و استخوان های خسته ام را در نهر خیس کنم.
کتی و مادرم برای دو مورد اول با عجله به اطراف رفتند، و مدت کوتاهی پس از خروج از مرکز امداد با اولین ضربان سرعتم، گریفین، یک باندانا را در نهر فرو بردم تا خودم را خنک کنم.
بدون خیس خوردن برهنه، اما این کار را انجام داد.
تغییر: غروب آفتاب با شرکت
14 مایل بعدی از کمپ کوه سیاه در پایه کوه میچل به بالای خط الراس در امتداد مسیر کرست منتهی شد. این بالاترین نقطه مسیر خواهد بود، با ارتفاع بیش از 6500 فوت، و در نهایت ما را به پایین 2800 فوت در Colberts Creek هدایت می کند.
برخی تغییرات در طول مسابقه بدیهی است که منفی هستند، اما شما به نوعی انتظار آنها را دارید – گرمای بیش از حد یک مثال بارز است. تغییرات دیگر جادویی به ارمغان می آورد که شما را کاملاً غافلگیر می کند.
می‌دانستم که سرانجام خورشید غروب می‌کند، اما چیزی که برای آن برنامه‌ریزی نکردم، یک شاهکار طلایی زمان‌بندی شده بود، در بالاترین قسمت مسیر، در یک شب کاملاً صاف و کاملاً ساکن.
این خط الراس معمولاً مکانی بی‌رحمانه است – اغلب سرد، بادخیز، و بایر، با سنگ‌های تیز و قطرات بد. اما در این شب، آن احساس را نداشت. با پیاده روی تام گپ بزرگ، می‌توانستم به معنای واقعی کلمه استوکی را که از گریفین تابش می‌کند به شکل لبخند و خنده ببینم، و نمی‌توانستم جلوی آن را بگیرم که درست به عقب برمی‌خیزد.
شعبده بازي.
پوشش گیاهی در حال تغییر از رودودندرون های متراکم در نزدیکی محل کمپ، به کاج هایی که هنوز در حالت زمستانی در بالا هستند. از گرمای بیش از حد و غبارآلود در مسیر تا مناظر باشکوه گرگ و میش.
این تغییرات غافلگیر کننده بود و ما در هر لحظه غرق می شدیم.
تغییر: شب سرد و تاریک
آن غروب سعادتمند به سرعت به تاریکی تبدیل شد و ما به پایین در رودیس خنک برگشتیم. در حوالی مایل 52، با گریفین خداحافظی کردم تا با یک سرعت‌دهنده جدید، مایکل، از مسیر اسب Buncombe به سمت میچل برگردم.
مایکل دوست نسبتا جدیدی است. در حالی که من گریفین و پل (که بعداً آنها را انتخاب خواهم کرد) قبلاً بارها می‌شناختم و می‌دویدم – از جمله زمانی که آنها من را در 100 راک تاندر راک قدم گذاشتند – مایل‌ها با مایکل شماره‌گذاری شده بود.
اما می‌دانستم که او فرد مناسبی برای مسیر 20 مایلی از ایستگاه امداد 7 تا ایستگاه 10 است، زیرا وقتی به او گفتم که شب تمام می‌شود، او به معنای واقعی کلمه با هیجان به لبه صندلی خود پرید.
می‌دانستم که مسیرهایی که ما از آن بالا می‌رویم، مناظری حماسی از کوه‌های در حال چرخش به سمت شمال شرقی را ارائه می‌دهند، و می‌دانستم که تغییر مداوم پوشش گیاهی که در ارتفاع بالا می‌رویم، می‌تواند شما را برای روزها پریشان کند. اما این مسیرها برای او تازگی داشت، و تنها چیزی که می‌توانستیم ببینیم پنج یا شش فوتی بود که توسط چراغ‌های جلو روشن می‌شد.
با این حال، هیچ‌کدام از اینها مهم نبود، زیرا مایکل شب آرام را با داستان‌ها، هیاهوها و هیاهوها و اشتیاق بی‌نظیر برای ماجراجویی پر کرد. داشتیم خوش می گذشت.
سپس، تغییر دهید.
به محض بالا آمدن به سمت خط الراس، سرد شد. خیلی سرد. آنقدر سرد است که دست های مایکل بی حس شود و دندان هایم شروع به به هم خوردن کنند. به اندازه کافی سرد بود تا جایی که فکر مکث کردن برای بیرون آوردن یک شلوار از جلیقه ام و پوشیدن آنها غیرممکن به نظر می رسید.
و ناگهان، مصمم به ادامه حرکت و گرم ماندن، ماجرا کمی جدی تر شد. اگرچه برای مایکل، هیجان انگیز نیست.
لحظاتی را در کنار آتش در ایستگاه امداد 9 گرم کردیم و توسط چهره آشنای یک شریک آموزشی، اریک، با قهوه داغ و ساندویچ تغذیه شدیم. همانطور که به آرامی به سمت کمپ کوهستان سیاه در مایل 74 برگشتیم، سرما تبدیل به تسکین و قدردانی برای فرصتی برای دوستان جدید شد که در معرض ماجراجویی بودند.
تغییر: تاخیر غیرمنتظره
چند بار در زندگی وجود دارد که دیگران بهتر از شما می دانند چه چیزی برای شما بهترین است.
… وقتی دلت شکسته، و بهترین دوستت سعی می کند شما را از رختخواب بلند کند و برای شام بیرون بیاورد.
… وقتی شریک زندگی شما به شما می گوید که پیراهن مورد علاقه، قدیمی و در حال فرو ریختن شما باید بازنشسته شود.
… وقتی 88 مایل در یک مسابقه 100 مایلی هستید و به سرعت‌دهنده خود می‌گویید که می‌خواهید ترک تحصیل کنید، اما آنها به شما می‌گویند نه.
میدونی مثلا…
این مورد آخر تقریباً 25 مایل آخر تجربه هلندر من را خلاصه می کند.
اما قبل از اینکه به مایل 88 برسیم، اجازه دهید کمی زمینه اضافه کنم.
در طول سه تجربه صد مایلی قبلی من، طلوع خورشید در روز دوم نقطه عطفی بود. من شب را پشت سر گذاشته بودم و گرما و نور به معنای نزدیک شدن به پایان بود. سپاس خداوند را.
از شب به روز تغییر واضحی را تجربه خواهم کرد.
این بار اوضاع فرق می کرد. ساعت 4:45 صبح شنبه پل، کسی را که من را به عنوان یک دونده و شاید به عنوان یک فرد بهتر از هر کس دیگری می شناسد، انتخاب کردم، و زمان زیادی نگذشت که خورشید از همان کوهی که در حال پیاده روی بودیم بالا رفت.
اما علیرغم انرژی شادی‌بخش پل، طلوع خورشید تغییری را که انتظارش را داشتم ایجاد نکرد.
در نقطه‌ای از شب، چند ساعت از هدف 30 ساعته‌ام فاصله گرفتم، و آن طلوع خورشید دیگر نشانه‌ای از نزدیک شدنم به پایان نبود، بلکه یادآوری شد که هشت ساعت دیگر طول می‌کشد تا بتوانم دویدن را متوقف کنید یا دراز بکش یا آبجو بنوشید. من هنوز یک روز کاری کامل دیگر در مسیر مانده بودم.
عدم تغییر از شب به پایان پایان در صعود به ظاهر بی پایان از ایستگاه امداد 11 حتی بیشتر شد. از حمایت پل، می دانستم که در حال پیشرفت هستم – یک قدم جلوتر از دیگری.
در ذهنم می خواستم ترک کنم.
«پل، این تعویض های لعنتی ما را به جایی نمی برد! حتی فکر نمی کنم در حال صعود باشیم! ما هرگز به بالای این کوه احمقانه نخواهیم رسید.» (شاید چند کلمه نفرین بیشتر از این وجود داشته باشد…)
داگ، داریم به آنجا می رسیم. داری خیلی خوب انجام میدهی.”
“فکر نمی کنم بتوانم این کار را انجام دهم. من واقعا این کار را نمی کنم. فکر می‌کنم می‌خواهم رها کنم.»
“بله، تو میتونی. و نه شما این کار را نمی کنید.»
و یکی دو دقیقه مکث کرد تا کمی جا بماند.
“خوب، بیایید آن را تجزیه کنیم. این صعود، یک صعود دیگر، و خط الراس فرود تا پایان وجود دارد. خودشه. این بخش‌ها را به چه کسی می‌توانیم اختصاص دهیم؟»
پل در ادامه من را از طریق تمرین فداکاری که با اکراه دنبال کردم، راهنمایی می کند. در ابتدا خیلی عصبانی بودم که او اجازه نمی داد من را ترک کنم تا به چیز دیگری فکر کنم، اما این افکار قدردانی بود که او مرا مجبور کرد به این فکر کنم که در نهایت تغییری را که در جستجوی آن بودم به ارمغان آورد.
سرانجام.
زمانی که 10 مایل مانده به پایان ایستگاه امداد را ترک کردیم، من شروع به رهایی از ناامیدی و نفرت از خود کرده بودم و به جایی برای عزم راسخ رسیده بودم. یک پله از کوه. یک قدم به پایان نزدیکتر.
پل ساکت است، فضایی را که نیاز دارم در اختیار من قرار می دهد، اما به اندازه کافی همراهی می کند تا من را سالم نگه دارد. صدای آشنای Pete Ripmaster در بالای بالای Bald Knob به استقبال ما می‌آید. از دیدن همدیگر برای اولین بار بعد از او هیجان زده بودیم ماجراجویی آلاسکا، و در حالی که او با هیجان فریاد می زند در آغوش می گیریم. شروع به قدم زدن در بلو ریج پارک وی می کنم و پل به کسی نگاه می کند که مطمئن است کار را تمام می کنم.
من مطمئن هستم که او هرگز از اینکه من موفق می شوم سؤال نکرد، اما فکر می کنم هر دو کمی خیالمان راحت شد که به زودی به Heartbreak خواهیم رفت.
در آخرین قطره آب، درست قبل از اینکه از مسیر پیاده شویم، نصیحتی به من کرد که همیشه به یاد خواهم داشت.
ما باید در مورد این خط الراس صحبت کنیم. به نظر می رسد که ما واقعاً به هم نزدیک هستیم. اما هنوز چندین مایل باقی مانده است. پای آخر را در آغوش بگیرید، اما اگر طولانی‌تر از آن چیزی است که باید باشد، ناامید نشوید.»
هر بار که ذهنم شروع به لغزش می کرد، به آن توصیه برمی گشتم. پای آخر را در آغوش بگیرید. ناامید نشو
تغییر: پایان
می‌توانم یک وبلاگ کامل را با داستان‌هایی از مسیر هلندر پر کنم – مانند پرتاب کردن یک شات ویسکی توسط گریفین با بیگ تام، معرفی مایکل به راهپیمایی مرگ، یا هیجان غیرمنتظره دویدن تا دخترم 38 مایلی در مسابقه. و من می‌توانم کل اینترنت را با کلمات سپاس‌گزاری نسبت به مدیران مسابقه و داوطلبان، و از مادرم که تمام شب مرا دنبال می‌کرد، پر کنم، و هر آنچه را که نیاز دارم و بیشتر بدون تردید فراهم کرد. و به همسرم کتی که نه تنها تمرین و مسابقه را تحمل کرد، بلکه ناله و ناله های هفته گذشته را تحمل کرد.
و به پل، به خاطر سر و کله زدن با همه چیزهایی که به او دادم.
اما به هر دلیلی، این مسابقه من را به تغییر بازمی گرداند.
تغییرات در طول یک دویدن 33 ساعته اجتناب ناپذیر بود، همانطور که در هر سفری که تصمیم به انجام آن می‌گیرید، چنین است. تغییرات بیرونی در دنیای اطراف شما و تغییرات درونی در بدن و ذهن شما.
اما بزرگ‌ترین تأثیر روی نژاد من تغییر نبود، بلکه چقدر بد آن را مدیریت کردم وقتی همه چیز آنطور که انتظار داشتم تغییر نکرد.
این درک این است که من نه فقط داستان ها، بلکه آن لحظات ضعف را از این مسابقه دور خواهم کرد. و این همان لحظات است که در نهایت مرا مجبور می کند تا تغییری بزرگتر و پایدارتر در آنچه هستم ایجاد کنم.